მარანი დავწვი.
ვენახში, რომელიც იჯარით გვქონდა აღებული. უფრო სწორად - სანახევროდ.
ასეთი ფორმა იყო: ჩვენ ვუვლიდით და მოსავალს პატრონთან ერთად ვიყოფდით.
ვენახს ერქვა ჯაბელი და შუაში ღელე ჩამოუდიოდა - ჯაბეღელე, ცხენისწყლის პატარა შენაკადი. ვენახის თავში იდგა მარანი: ტოლით დახურული, გლეხკაცის გაურანდავი ხელით ნაშენი. ბზარაღებული ჭური, საწნახელი და ხაპიე კვახისგან გამოთლილი ორშიმოები მიუთითებდა მარნობაზე. სხვა მხრივ ფიცრული ქოხი უფრო ეთქმოდა - მოსავალს რომ დააბინავებდი და წვიმის დროს თავს შეაფარებდი, ღამესაც მშვენივრად გაათევდი კაცი.
7-ის ვიყავი და ახალგაზრდა და ლამაზმა დედაჩემმა წამიყვანა ვენახში. დამტოვა მარანში - გამოზამთრებულ ხაპიე კვახებთან, აქ ითამაშეო. თვითონ კი ძეძვების კაფვას შეუდგა - ბლომად იყო მოდებული ვენახის ღობეზე.
მოაგროვებდა ძეძვს და წაუკიდებდა ცეცხლს - პატარ-პატარა კოცონები ენთო ღელის გაყოლებაზე.
ჩამოვამწკრივე ხაპიები - ჩემი შვილები, დავარქვი ყველას სახელები, სათითაოდ დავბანე ხელ-პირი ღელეში და მოუვიდათ ძილის დრო - დავაძინე.
„შვილების“ ძილში მოვაგროვე მარნის წინ ჩამოკონწიალებული კვახის გამხმარი ბარდები, ხის ტოტები, ჩავირბინე ღელესთან მობრიალე ერთ-ერთ კოცონთან და გამოვაძრე ანთებული წკირი - სულის ბერვით მივიტანე მარნამდე და ავანთე. უცებ მოეკიდა ცეცხლი - კვახის ბარდს აჰყვა სახურავზე, ტოლს მოედო და სანამ ჩემს კივილზე დედაჩემმა მოიხედა, ცას წვდებოდა ალი.
გამოიქცა ხალხი ახლომახლო ვენახებიდან - ზოგი ვედრით, ზოგი პეშვით იღებდა წყალს ღელედან და ასხამდა აალებულ მარანს. „რა დამავიწყებს, რაც მე მაშინ წყალი ვზიდე“, - ამასწინათ გაიხსენა მეზობელმა. „გახსოვს, შენ რომ კიოდი, კვახები იწვისო“.
„ჩემი კვახები“ - მეთქი - ვკიოდი და ცეცხლში ვცდილობდი შევარდნას - დედაჩემი მიჭერდა და „კვახებს მოგცემ ახლა, შე სასიკვდილეო“ - მჩქმეტდა მკლავზე.
იმარჯვეს მეზობლებმა და ჩააქრეს ცეცხლი - ჩააქრეს რა: ჩაიწვა მარანი და ჩაქრა თავისით. იმარჯვეს, რომ ვენახზე და ტყეზე არ გადავიდა.
- მოკლავს მამამისი! - პირველი ეს გავიგონე ხანძრის მერე.
ჯერ ერთმა მეზობელმა თქვა, მერე მეორემ, მესამემ - ექოსავით მესმოდა ყურებში:
- მოკლავს მამამისი!
სამსახურში იყო მამაჩემი - საღამოს დაბრუნდა სახლში.
ეზოში მეზობლები იყვნენ თავშეყრილი: „მოკლავს მამამისი“ - აქაც გაიმეორეს, ბევრჯერ და სავარაუდოდ, იმიტომ შეგროვდნენ: რომ არ მოვეკალი მამაჩემს და გამოვეგლიჯე ხელიდან.
7-ის რომ ხარ და ყველა მხრიდან „მოკლავს მამამისი“ გესმის შენი მისამართით, ვერაა მთლად კარგი ამბავი: კი ფიქრობ, რომ სხვა დროსაც დაგიშავებია რამე, მაგრამ მოუკლიხარ კი არა, არც უყვირია და რაღა ახლა მოგკლავს, მაგრამ იქვე გახსენდება, რომ სხვა დროს მარანიც არ დაგიწვავს - თანაც სხვისი!
არაფერია იმაზე უფრო შემზარავი 7 წლის ბავშვისთვის, ვიდრე დასჯის მოლოდინი. არა შიში, არამედ რაღაც უფრო სხვა.
დაბრუნდა მამაჩემი - შეიშმუშნა ეზოში მოგროვილი სოფელი. „მოკლავს, მოკლავს!“ - ისევ გადაირბინა ექომ.
- მოდი აქ, შე მავნე! - დამიძახა მკაცრი ხმით და მივედი, ავეტუზე: წამავლო მკლავში, დაიხარა და გადაყვლეფილ მუხლებზე მიყურებს - ჩამომისვა ხელი ჯერ ერთ მუხლზე, მერე მეორეზე. ნიკაპზე მომკიდა ხელი - მატრიალებინებს თავს აქეთ-იქით, მათვალიერებს.
- ხომ არაფერი დაიწვი? - მეკითხება ჩუმად, ალერსიანად და ყურებზე მკიდებს ხელს - ვითომ მიწევს.
- კვახები დამეწვაააა!!! - ავღრიალდი.
- ვერ მოგსვლია კაი ამბავი, - მეუბნება. მე ტირილს ვუმატებ - ამომივარდა გული.
- კარგი ახლა, იორამა, ეყოფა, ცოდოა ბავშვი - გვიახლოვდება მეზობელი, დარწმუნებული, რომ აღარ მაქვს ყურები - ამახია მამაჩემმა.
წლების შემდეგ, როცა რაიმე ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში - ან განსაკუთრებით ცუდი, ან განსაკუთრებით კარგი, „მოდი აქ, შე მავნე“ - დამიძახებდა მამაჩემი, მომკიდებდა ყურებზე ხელს, როგორც მაშინ: ვითომ მიწევდა და „ვერ მოგსვლია კაი ამბავი!“ - მეტყოდა.
გავიცინებდით ორივე და მუხლები მიამდებოდა - ამ ცუდის თუ კარგის მისაღწევად გადატყაული მუხლები.
რაც მამაჩემი აღარაა, არაფერი ხდება, არც განსაკუთრებით კარგი და არც - განსაკუთრებით ცუდი.
მხოლოდ სიზმრებში ვხედავ, როგორ იწვის მამაჩემის მარანი, ოღონდ ის კი არა - სხვისი და სანახევრო - ჩვენი, მისი მარანი. „ვერ მოგსვლია კაი ამბავი“ - ვეუბნები და მუხლების ტკივილი მაღვიძებს.
© საქართველოს ღვინის კლუბი, ღვინის ეროვნული სააგენტო, ღვინის საინფორმაციო ცენტრი
ბეჭდვა
თქვენი კომენტარი