ღვინის სამყარო მუდამ ვითარდება და მეღვინეებიც საინტერესო ჯიშებით, ბუნებრივი მეღვინეობებითა და უნიკალური სტილით ცდილობენ თავის დამკვიდრებას. ქართული ქარვისფერი ღვინოები ისევ მსოფლიოს ღვინის ინდუსტრიის ყურადღებას იპყრობს. ინტერესი განუხრელად იზრდება. ამაზე Reporter Newspaper წერს. სტატიაში აღნიშნულია, რომ სწორედ საქართველოდან დაიწყო ჭაჭაზე დადუღებული ქარვისფერი ღვინის ისტორია და შემდეგ სხვადასხვა ვარიაციებით გავრცელდა მსოფლიოში: “ნიადაგის სიგრილით დაბალანსებული ქვევრის ტემპერატურა აძლევს საშუალებას ღვინოს ბუნებრივი დუღილის ხარჯზე ქარვისფრად შეიფეროს, მაღალი ტანინებით, ყვავილების ნოტებითა და გარგრის ინტენსიური არომატებით გაჟღინთოს, რაც მთლიანობაში არაჩვეულებრივ, უნიკალურ სასმელად იქცევა. ღვინის მჟავიანობა შეიძლება ხანდახან არასტაბილური იყოს, მაგრამ ძალიან უხდება მაგარ ყველს ან ჩირს, რომელიც შესანიშნავად დააბალანსებს ქვევრის ქარვისფერ ღვინოს” - ვკითხულობთ სტატიაში.
როგორც ავტორი აღნიშნავს, მსგავსი ტიპის ღვინოები ადრეც იწურებოდა, თუმცა მე-20 საუკუნის დასაწყისში წარმოება დაეცა. სლოვენიის ღვინის რეგიონი პრიმორსკა ქვევრის ღვინოებს საკმაოდ დიდ ხანს აწარმოებდა, თუმცა ისინი კომერციულად პოპულარული 1990-იან წლებამდე არ გამხდარა. ამ სტილის ღვინის დაყენებისას სლოვენიელი მეღვინეები ასევე იყენებდნენ თიხის ქოთნებს დუღილისთვის, თუმცა ატარებდნენ ექსპერიმენტებს კასრებშიც. იტალიაში ეს სტილი პირველად ფრიული-ვენეციის რეგიონში გამოჩნდა, რომელიც სლოვენიას ესაზღვრება. აქ მეღვინეები ჩვეულებრივ პინო გრიჯიოს, რიბოლა ჯიალასა და ფრიულანოს იყენებენ.
სლოვენიური და იტალიური ქარვისფერი ღვინოების პოპულარობის ზრდის გამო მეღვინეებმა უფრო მეტი ექსპერიმენტის ჩატარება დაიწყეს. ახლა უკვე ბევრი ცდის თავის ბედს, თუ შეიძლება ასე ითქვას, აშშ-ში, ავსტრალიაში, საფრანგეთში, ესპანეთში, ავსტრიასა და სამხრეთ აფრიკაში.
კლასიკური ღვინოების შემთხვევაში ჩვენ შეგვიძლია განვსაზღვროთ, რა გემური თვისებების მატარებელი იქნება ღვინო ამა თუ იმ რეგიონის მიხედვით, მაგალითად, კალიფორნიის პინო ნუარი ხილის არომატებითა და ბოლოსკენ სიცხარით ხასიათდება, ხოლო ბურგუნდიული კი უფრო მეტად მიწის არომატებითაა გაჟღენთილი. როცა საქმე ქარვისფერ ღვინოს ეხება, დურდოსთან ხანგრძლივი კონტაქტით უფრო მომწიფებულ, მდიდარი არომატებიან ღვინოს ვიღებთ. “ქარვისფერ ღვინოებს აქვთ ქონდრის, თხილისა და მწიფე ხილის არომატები, თუმცა ქართული ქვევრის ღვინოები შეიძლება ისეთი ინტენსიური გახდეს, რომ ძალიან მოუხდეს მცირე პორციებს, ყველს, თხილეულს, ჩირებს” - აღნიშნავს ავტორი და თავის ფავორიტ ქარვისფერ ღვინოდ 2020 წლის “ცხრა მუხის” ქისს ასახელებს. ქისი ქვევრში ბუნებრივად 28 დღის განმავლობაში გადის ფერმენტაციას, ქვევრში კი მთლიანობაში 9 თვეს ატარებს. შედეგად კი ვიღებთ მცენარეულ, ჩაის, გამხმარი მანგოსა და კომშის, ლიმნის ბალზამისა და ციტრუსის არომატებიიან ღვინოს, რომელიც ძალიან უხდება ფრინველის თეთრ ხორცსა და ყველს.
Garden & Gun კი “ოტიას მარნის” 2019 წლის ჩინურზე წერს: “ღვინო სამი თვის განმავლობაში ჭაჭაზე იყო დაყოვნებული, რაც მას თაფლისფერს ანიჭებს. ეს საკმაოდ კომპლექსური და არომატული ღვინო, გარგრისა და კომშის არომატებით, ძალიან უხდება იხვის კერძებსა და სტეიკს, ან თუნდაც ბეკონისა და ხახვის პიცას”. სტატიას შეგიძლიათ ვებ-გვერდზე სრულად გაეცნოთ.
© ღვინის კლუბი/vinoge.com