ბრიტანულ ჟურნალ Decanter-ის 2025 წლის თებერვლის ნომერში ლეგენდარულმა ბრიტანელმა ღვინის მწერალმა, ჰიუ ჯონსონმა, შთამაგონებელი სტატია გამოაქვეყნა, რომელსაც ქვესათაურად შემდეგი სიტყვები დაურთო: „ხშირად ვცდილობ, რომ ადამიანებს, რომლებიც ახლა იწყებენ ღვინის დაგემოვნებას, მარტივი გზა შევთავაზო“. ჯონსონის გზავნილი ძალიან მარტივია: ღვინისადმი სიყვარული იწყება სიამოვნებით და არა ცოდნით. „ხანდახან ადამიანს უბრალოდ პატარა მითითებას ვაძლევ, რომელიც არანაირად არ წარმოადგენს ლექციას, ეს უბრალოდ მოწოდებაა: დააკვირდი, რას აგემოვნებ“, — წერს ჯონსონი.
მისი აზრით, ღვინის შეფასება უნდა დაიწყოს ყოველდღიური ასოციაციებით:
„გგონია, რომ ვაშლის არომატს გრძნობ? ან იქნებ შემწვარი პურისას? მწიფე ხილია? მჟავეა თუ რბილი?“
ჯონსონი უფრო მეტად შეგრძნებების აღწერას გვირჩევს, ვიდრე ტექნიკური ანალიზის ჩატარებას. გამოცდილება და არააკადემიურობა — ეს არის ჯონსონის მთავარი გზავნილი.
ჰიუ ჯონსონის ტონი ყოველთვის დახვეწილი, მაგრამ მარტივად გასაგებია. ის არ ცდილობს დაგარწმუნოს თავის ცოდნაში — მას უნდა, რომ შენ იგრძნო კავშირი ღვინოსთან.
„ჩვენ ისე გავართულეთ ღვინის ენა, რომ ბევრს აღარ სურს ჩაღრმავება,“ - ამბობს იგი. ამიტომ მისი რჩევაა: „დაუგდე ყური შენს გრძნობებს. არ შეგეშინდეს სიმარტივის. შენი აზრი მნიშვნელოვანია.“
ჰიუ ჯონსონი დამწყებებს კიდევ ერთ მნიშვნელოვან რჩევას აძლევს: „ბევრი არ უნდა იცოდე, რომ ღვინო მოგეწონოს. უბრალოდ დააგემოვნე, შეიგრძენი, დატკბი.“
ეს არის ღვინის სიყვარულის საწყისი ნაბიჯი — არა აკადემიური ცოდნა, არამედ გახსნილობა და სიამოვნება.
მისი ხედვა გვახსენებს, რომ ღვინო არის გამოცდილება, მოგონება და ემოცია. ეს კი ყველაზე ღირებული „დაგემოვნების შენიშვნაა“.
ჰიუ ჯონსონი ასევე წერს, რომ ყველაზე რთული სტუმრის ყურადღების სრულად მიპყრობაა, თუნდაც ეს ყურადღება ღვინისადმი ერთი წუთის განმავლობაში გრძელდებოდეს, სწორედ ამ ერთ წუთში უნდა ჩაიფიქრო, იგრძნო და მოუსმინო. თუმცა, მიუხედავად ამისა, ბოლო წლებში ძალიან დიდი მნიშვნელობა შეიძინა ფასმა. შეკითხვას — „როგორ ყალიბდება ღვინის ფასები?“ ჯონსონი ამგვარად პასუხობს: "ფასი წარმოების ხარჯის მიხედვით კი არ დგინდება, არამედ ის სრულიად დამყარებულია მოლოდინებზე." ფასზე შეთანხმების არანაირი უნივერსალური მექანიზმი არ არსებობს. რა თქმა უნდა, მაღალი დონის ვენახის მოვლა მეტი ჯდება, მაგრამ არა ისეთი მასშტაბით, რომ ბოთლის ფასი ცას მისწვდეს. ნამდვილი ძვირფასეულობა – მიწაა. და აქ უკვე ისტორია იწყებს თამაშს: ღვინის თითოეულ რეგიონს თავისი ფასობრივი მემკვიდრეობა აქვს.
ერთ-ერთი გამონაკლისი – ბურგუნდიის ყოველწლიური აუქციონი Hospices de Beaune-ზეა, სადაც ფასი საჯაროდ დგინდება – მაგრამ ისიც ქველმოქმედებისთვისაა, რაც გულუხვობას უფრო აღვიძებს, ვიდრე ეკონომიკურ რაციონალიზმს.
და ახალ რეგიონებში? ფასის დადგენა უფრო მარკეტინგული თამაშია, ვიდრე ეკონომიკა.
გავიხსენოთ ძველი ფრანგული სიბრძნე:
„თუ ათ ფრანკად ვერ ყიდი – სცადე ოცად.“
© ღვინის კლუბი/vinoge.com